Pytanie

Instytucja wypłaca dodatek stażowy tylko za dni przepracowane i zmniejsza za dni nieprzepracowane.
Czy postępuje prawidłowo? Czy instytucja kultury, która ma własny regulamin wynagradzania, musi stosować przepisy Rozporządzenia MKiDN z 22 października 2015 r. w sprawie wynagradzania pracowników instytucji kultury (dalej: rozporządzenie w sprawie wynagradzania), w tym zapis dotyczący dodatku za wysługę lat?

Przepisy rozporządzenia w sprawie wynagradzania pracowników są prawem powszechnie obowiązującym, co oznacza, że nie można ich nie stosować w instytucji kultury, ale instytucja kultury może kwestie wynagradzania uregulować w swoich przepisach korzystniej dla pracownika.

Wyjaśnienie

Rozporządzenie w sprawie wynagradzania pracowników wydane jest na podstawie art. 31d ust. 1 Ustawy z 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (dalej: ustawa o działalności kulturalnej).

Zgodnie z art. 31d ust. 3 ustawy o działalności kulturalnej, zasady wynagradzania za pracę pracowników zatrudnionych w instytucjach kultury i przyznawania im innych świadczeń związanych z pracą określone w ustawie obowiązują do czasu objęcia ich układem zbiorowym pracy lub regulaminem wynagradzania.

Oznacza to, że zasady wynagradzania określone w ustawie i wydanym do niej rozporządzeniu określają minimum uprawnień pracowników. Jeżeli w instytucji obowiązuje układ zbiorowy pracy lub regulamin wynagradzania, to można w tych aktach prawa wewnątrzzakładowego kwestie wynagradzania uregulować korzystniej niż w ustawie i rozporządzeniu.

Instytucja kultury nie może jednak zmieniać przepisów ustawy lub rozporządzenia na niekorzyść pracowników, inaczej mówiąc — nie może zabrać im tego, co dają przepisy powszechnie obowiązujące.

Taka sytuacja ma miejsce w opisanym w pytaniu przypadku. Wypłacając pracownikom dodatek stażowy tylko za dni przepracowane, instytucja zmienia przepisy rozporządzenia na niekorzyść pracownika.

Zgodnie z § 2 ust. 4 rozporządzenia w sprawie wynagradzania, dodatek za wieloletnią pracę przysługuje pracownikowi za dni, za które otrzymuje wynagrodzenie, oraz za dni nieobecności w pracy z powodu niezdolności do pracy wskutek choroby albo konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem lub chorym członkiem rodziny, za które pracownik otrzymuje z tego tytułu zasiłek z ubezpieczenia społecznego.

W innych przypadkach nieobecności w pracy, np. z powodu urlopu macierzyńskiego, dodatek wchodzi do podstawy wymiaru zasiłku (art. 36‒42 i 45 w związku z art. 47 Ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa).

Za dni nieobecności w pracy z powodu choroby, bez względu na to, czy w okresie wypłacania wynagrodzenia, czy już zasiłku chorobowego, oraz za okres pobierania przez pracownika zasiłku opiekuńczego pracodawca ma obowiązek wypłacać dodatek stażowy obok odpowiednio wynagrodzenia albo zasiłku.

Podstawa prawna

  • Ustawa z 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (tekst jedn. Dz.U. z 7 lutego 2020 r. poz. 194; ost. zm. Dz.U. z 24 października 2019 r. poz. 2020)
  • Ustawa z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn. Dz.U. z 24 czerwca 2021 r. poz. 1133; ost. zm. Dz.U. z 15 czerwca 2022 r. poz. 1265)
  • Rozporządzenie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z 22 października 2015 r. w sprawie wynagradzania pracowników instytucji kultury (Dz.U. z 4 listopada 2015 r. poz. 1798)